"Morderstwo na Île Sordou"

„Dziewczyna Antoine’a upierała się, by jego profesja – a pełnił funkcję sędziego śledczego w Aix-en-Provance – pozostała w tym tygodniu tajemnicą. To miały być wakacje, żadne z nich nie planowało udzielać darmowych porad prawnych.”

⠀

Marine i Antoine decydują się spędzić urlop na malutkiej wyspie w nowo otwartym hotelu. Towarzyszy im Sylvie i kilkoro innych gości, których obecność ma być reklamą dla tego miejsca. Miał być spokój i pełen relaks a dla właścicieli wzrost przychodów i pełne obłożenie do końca roku. Szkoda tylko, że morderca ma inne plany. Trudno bowiem powiedzieć, żeby śmierć jednego z gości była dobrą reklamą. Chociaż z drugiej strony, niektórzy uważają, że obojętnie co mówią, ważne, że mówią.

Czytałam tę książkę niespiesznie. Buchało z niej upalne powietrze, delikatna morska bryza rozwiewała włosy, wystarczyło się trochę wsłuchać i już docierały do nas strzępy rozmów hotelowych gości, a zewsząd dochodził zapach ryby św. Piotra z koprem włoskim i pomarańczą czy lodów lawendowych. Mary Lou zawsze kładła nacisk, nie tylko na rozwój akcji, ale całą jej otoczkę. Plastycznie opisuje miejsca, dania i zapachy. Jednym akapitem potrafi przenieść nas na niewielką francuską wysepkę. Bez trudu namawia nas, byśmy wraz z bohaterami zanurzyli stopy w przyjemnie chłodnej morskiej wodzie czy skosztowali kieliszka białego Meursaulta, chowając się pod rondlem dużego kapelusza.

Akcja toczy się tutaj powoli, nim pojawią się pierwsze zwłoki, bohaterowie zdążą wypić z czternaście kieliszków wina, wypalić ze dwa cygara i zjeść przynajmniej trzy dania, zasługujące na gwiazdkę Michelin. Ba tutaj nawet w środku śledztwa znajdzie się chwila na kieliszek chardonnay z Burgundii i jedno czy dwa ciastka migdałowe.

Wciągająca, nieepatująca szczególnym okrucieństwem, a momentami wręcz urocza (ale zupełnie nieckliwa) powieść Mary Lou to idealna propozycja do czytania na lato..