"Okrutnie piękny"

„Piękno to idealne zgranie się wielu genów.”

Ależ ta książka była dobra. Trzymająca w napięciu i wysmakowana, a przy tym przewrotna i zaskakująca.

Nie zniechęciły mnie nawet biologiczne przemyślenia głównego bohatera. Może dlatego, że genetyczne krzyżówki to była jedyna rzecz, którą pojmowałam i nawet lubiłam. Przypomniały trochę rozwiązywanie zagadek.

„Trzeba być w życiu optymistą. I po życiu też, choć to trudniejsze.”

Prolog początkowo mnie zmylił, ale zanim dotarłam do końca pojawiły mi się wątpliwości. I dobrze, bo nie lubię jak mnie autorzy za bardzo zaskakują. Czuję się wtedy wybitnie nieinteligentnie. Tutaj tajemniczość i możliwość wyprzedzenia fabuły o mały kroczek były idealnie wywarzone. Wojciech wyraził nadzieję, że zakończenie nie było zbyt wkurzające. Nie, nie było wkurzające. Było zaskakujące. I mimo, że wiązała się ze śmiercią, bardzo życiowe. Przecież nie zawsze wszystko kończy się tak jakbyśmy tego chcieli. I chyba właśnie dzięki zakończeniu ta książka tak bardzo mi się podobała.

„To ewolucja zaprogramowała w nas zazdrość.”

„Okrutnie piękny” to świetne połączenie kryminału i romansu, w którym miłość miesza się ze zdradą, namiętność z nienawiścią, a wszystko to w genetyczno-ewolucyjnej otoczce, okraszonej brakiem zaufania, tajemnicą i obsesją.

Wiem, że już Ci to mówiłam, ale się powtórzę - chapeau bas, mój drogi!

Lubię towarzyszyć Autorom od początku ich pisarskiej drogi. Dzięki temu widzę jak bardzo się zmieniają. Nerkowskiego poznałam przy okazji premiery jego pierwszej powieści i zachwytem stwierdzam, że każda jego kolejna książka jest coraz lepsza. I naprawdę nie mówię tego tylko dlatego, że go lubię.