"Stara zbrodnia nie rdzewieje"

„Jak działa pisarz? Robi szkic powieści (może nie każdy, ale wielu), ten szkic ubiera w słowa – tu zdanie, tam zdanie, tu scena, tam scena – a potem obudowuje to resztą książki, czyli akcją.”

Do pechowego i nawiedzonego pałacyku… znaczy się do hotelu w Głuszucach (w których średni wiek mieszkańców waha się między „w krzyżu mnie łupie” a „gdzie są moje okulary”) przyjeżdżają laureaci konkursu literackiego:

Wiesław od fantasy

Arnold od postapokalipsy

Bernard od komedii kryminalnej

Aldona od obyczajówki

Bożenka od horroru

Urszula od romansu

Sabina od kryminału

Regina od thrilleru

i Mirella od erotyku, którą nie wiem dlaczego wyobraziłam sobie jako jedną z polskich pisarek, która niedawno odbierała nagrodę, której nie było.

Na miejscu jest również szanowne jury, którego skład osobowy wkrótce zmniejsza się poprzez wysłanie jednego sędziego na tamten świat. Sprawę morderstwa prowadzi wiejski i bardzo łepski policjant Balicki, któremu matka za wszelką cenę chce znaleźć żonę. Wszyscy są podejrzani, a sytuacje podsumowuje najlepiej Pinda – barwa papuga, która jedyne co potrafi to powiedzieć „kurwa” z różną intonacją.

„Krzyk jej się nie podobał?! No, no, estetka się znalazła! Krzyk to krzyk. Jak komuś podrzynają gardło, to nie zastanawia się, czy się to komuś spodoba, czy nie, tylko wrzeszczy!”

Ten kontrolowany chaos bawi i to w niewymuszony sposób. Postaci są barwne, dialogi zabawne, a przemyślenia niezwykle trafne. Fakt, że w pewnym momencie bohaterów jest całkiem sporo, ale da się to ogarnąć (a jak coś to kartka i długopis pomogą).

„Stara zbrodnia nie rdzewieje” to cudna przedstawicielka swojego gatunku. Idealna książka na (nie tylko) jesienne smuteczki.

„Erotyczny kryminało-thriller fantasy z horrorem i komedią kryminalną w tle, z elementami podręcznika do samorozwoju w otoczce postapokalipsy. Przecież to będzie bomba! Każdy to kupi.” – no ja na pewno Tylko kto się musi najpierw pokusić o napisanie.