"Umorzenie"

„Przepraszam – powiedziała cicho”

Premiera już dziś, większość ma już „Umorzenie” za sobą, więc mogę się zabrać za analizę (#spoilery).

Sprawę Skalskiego odkładam na bok. Nie porwała mnie, pewnie przez to związanie z Hashtagiem. Chociaż to powiązanie dało początek całkiem obiecującej teorii. No, ale mniejsza.

Jak pamiętacie po „Kontratypie” przeczuwałam, że nasza droga Joanna może wpaść na genialny pomysł pt. „rozstańmy się, tak będzie łatwiej”. Tylko dlaczego, do cholery, akurat ta teoria musiała się sprawdzić? Ale mimo, że miałam ochotę chwycić Chyłkę za ramiona i mocno nią potrząsnąć (byłaby to zapewne ostatnia rzecz jaką zrobiłabym w życiu) to w głębi serca doskonale wiedziałam dlaczego robi to co robi. Ja zapewne zrobiłabym to samo, niestety. Niemniej jednak scena z bilardem sprawiła, że zaszkliły mi się oczy. Jak się okazało to był dopiero początek.

Załamał mnie plan Chyłki, rozczulił „wujek Zordon”, kompletnie rozbiła wzmianka o śpioszkach, zachwyciła scena pojednania i dobiły dwie ostatnie strony.

To nie jest typowa część. Ale i sytuacja nie jest typowa. Na palcach jednej ręki mogę zliczyć momenty kiedy się uśmiechnęłam. Palców natomiast mi nie starczy na zliczenie chwilę, w których miałam łzy w oczach

„Mogło mi jeszcze przemknąć przez głowę, że brakowało mi ciebie. (…) Jak Ironsom Dickinsona w latach dziewięć cztery do dziewięć dziewięć. Może nawet bardziej”

Drogi Zordonie, pokazałeś się w tej części ze swojej najlepszej strony. Jestem dumna z twojej determinacji i wszystkich podjętych decyzji.

Droga Joanno, po twoim Wyznaniu wybacz ci wszystko co odpierdzielałaś do tej pory. Z resztą wszyscy dobrze wiemy, że na ciebie nie da się długo złościć.

Drogi Remigiuszu jest wiele rzeczy, które chciałabym ci teraz napisać. Ale powiem ci je osobiści. I zapewniam cię, że przybędę na spotkanie na pełnej Chyłce. Powodzenia.

„-Mam problem – szepnęła. (…) Nie wiem, jak powiedzieć ci, że cię kocham”