"Zabić drozda"

"Nie, Jem, mówię ci, że istnieje tylko jedna odmiana ludzi. Ludzie.” (s. 340)

Po raz pierwszy po "Zabić drozda" sięgnęłam na początku 2016 roku, krótko po śmierci Autorki. Byłam w ostatniej klasie liceum, szykowałam się do wyboru studiów. Nie twierdzę, że ta lektura była impulsem do wyboru kierunku, ale w pewien sposób na niego wpłynęła. I od tamtego czasu przynajmniej raz w roku po tę powieść sięgam. Nie czytam jej jednym tchem, nie potrafię. Codziennie przesuwam się o kilka stron do przodu, znajdując coraz to nowe, niezwykle trafne cytaty.

„Odważny jest ten, kto wie, że przegra, zanim jeszcze rozpocznie walkę, lecz mimo to zaczyna i prowadzi ją do końca bez względu na wszystko.” (s. 170)

Dla mnie „Zabić drozda” to klasyka klasyki. Mogę jednak zrozumieć, że do niektórych ta powieść nie przemówiła – może tematycznie, może językowo. A może ktoś sięgnął po nią po prostu w złym momencie.

„Atticus uczył mnie, że grzecznie jest rozmawiać z ludźmi o tych sprawach, które ich interesują, a nie, które nam wydają się ciekawe.” (s. 231)

Myślę jednak, że to jest jednych z tych książek, którą chociaż raz w życiu warto przeczytać. Porusza w końcu uniwersalne tematy – dzieciństwa, miłości, kryzysu sumienia, granicy ludzkiej tolerancji i sprawiedliwości. Zabrzmiało to jak podsumowanie jakiejś szkolnej rozprawki. Co mi przypomniało, że ktoś mi kiedyś napisał, że w irlandzkim gimnazjum „Zabić drozda” to lektura obowiązkowa. Z jednej strony dobrze, w końcu dzieło jest świetne, ale z drugiej strony przrabianie książki w szkole potrafi zabić całą przyjemność z czytania.

„Przy nim życie było zwyczajne, bez niego – nieznośne. Rozpaczałam przez całe dwa dni.” (s. 174)